Semantische premissen

1. Leugenachtige zinnen zijn syntactisch welgevormde zinnen van de natuurlijke taal.
2. Ze zeggen niet meer of minder dan ze lijken te zeggen.
3. Het principe van bivalentie (2-waardigheid) geldt (een zin is Waar of Onwaar).
4. Dat een zin Waar (Onwaar) is dan en slechts dan wanneer het zegt dat p het geval is en niet meer, p (niet) het geval is.
5. Dat de logische wetten die in de redenatie gebruikt zijn, OK zijn.
6. (Dat de natuurlijke taal behandeld kan worden als een formele taal met een preferente semantiek).

(3 is eigenlijk een speciaal geval van 5) De laatste premisse wordt niet onderschreven door alle filosofen, 1-5 zijn algemeen geaccepteerd.

Om paradoxen te elimineren kunnen de semantische premissen betwijfeld worden. Zo lossen Russell (met zijn theory of types) en Tarski de leugenaarsparadox op door de eerste semantische premisse aan te vallen. Zij zeggen: er mag geen notie gerelateerd aan (On)Waarheid in zitten wanneer er ook sprake is van zelfreferentie.

Deze oplossing was populair, maar in 1993 kwam Steven Yablo met een leugenaarsparadox zonder zelfreferentie. Als deze standhoudt (dat is tot nu toe en lijkt te blijven), dan geldt Tarski's geliefde oplossing niet meer.

De reacties op deze paradox zijn:

XXX to be continued...